KLEURENBLIND

Het overkomt mij nog steeds. Witte mensen, die claimen dat ze kleurenblind zijn. Terwijl zij bewonderend roepen: ‘wat een mooie jurk, prachtige kleuren’. 

Zij zien dus wel de kleuren van mijn jurk maar niet de kleur van mijn huid:  zwart - nou vooruit bruin - ‘Ik zie geen kleuren, jij bent gewoon één van ons.’ Ze bedoelen het vast en zeker goed. Ze willen mij laten weten dat ik er echt bij hoor, wat hun betreft. Maar ze helpen mij daar niet mee.  Nee ze duwen mij eerder weg, want ik word niet erkent in mijn zwart zijn.

Zie en erken dat ik anders ben.
Alle goede bedoelingen ten spijt. Niet willen erkennen dat ik anders ben, op zijn minst een andere afkomst heb, betekent dat je MIJ niet erkent.

LEES MEER

Als klein meisje speelde ik op de veranda met poppen, poppenhuis en meer van dat typische meisjes speelgoed. Ik speelde veel alleen, dat kwam ook omdat mijn broers mij te klein vonden om met hun echte jongens spelletjes mee te doen. Mijn zus deed uiteraard wel mee, zij was immers de oudste.

LEES MEER

Als de deur achter mij dichtvalt, die maandag morgen in november 2016, begin ik direct te huilen. Niet zo maar wat tranen maar echt heuse snikken en dat houdt aan tot en met de trein, die mij zoals 20 keer daarvoor weer naar mijn woonplaats brengt.

Het is pas dan, als de laatste bestraling achter de rug is, dat ik zo hard huil. Het hele jaar heb ik  drie keer even gehuild. Ik sta mijzelf het hele jaar geen zwakte toe, of liever ik heb mijn sterke Glenny nodig om de meer dan 56 keer dat ik in een ziekenhuis ben voor onderzoek, behandeling, uitslagen en opnames goed te doorstaan.

Toegeven aan de angsten, twijfels, zwaktes zou mij niet door dit jaar geloosd hebben.

LEES MEER

>Ik sta op de stoep en bel aan. De vlinders in mijn buik gaan tekeer als een vlucht spreeuwen.

Wat voor mens is zij? Ik heb alleen nog maar haar vriendelijk stem gehoord.
Als ze maar niet al te confronterend is?
Naast de vlinders is er ook een optimistische nieuwsgierigheid. Welke nieuwe zelf inzichten ga ik ontdekken?

LEES MEER

BLACKKKLANSMAN 
En een oproep

En ja hoor het is weer zo ver, ik zit te huilen in de bioscoop ik moet flink slikken om het snikken te onderdrukken.

Zoals zo vaak heb ik mijn impulsen vanmorgen gevolgd. Ik las een recensie van de nieuwe film van Spike Lee.  Het is het waar gebeurde verhaal van Ron Stalworth. Een Afro Amerikaanse politieagent, weet in Calorado Springs samen met zijn partner Flip Zimmerman tot de hoogste kringen van de Ku KLux Klan door te dringen. 

LEES MEER

Jaren geleden voelde ik mij zo slecht in mijn werk, dat ik regelmatig naar de WC vluchtte om daar een potje te janken.

Wat was er aan de hand?
Ik was vanuit een functie, waar ik geen doorgroeimogelijkheden zag op zoek gegaan naar een andere baan. In mijn zoektocht kwam ik bij een Werving en Selectie bureau terecht. Na een leuk intake gesprek, werd ik al snel voorgedragen voor een functie bij een middelgrote gemeente.

LEES MEER