We hebben toch al 2 Surinamers in dienst?
Dus waar heb je het over?

Hoe krijg ik diversiteit op de agenda bij het management? Het is een vraag waar veel medewerkers en vooral H&R medewerkers mee rond lopen. Een tijdje geleden had ik daar ook een gesprek over met een adviseur personeelszaken van een grote zorginstelling. Ze nam contact met mij op naar aanleiding van mijn blogs.

Dit zei ze: “Ik lees je blogs en ik lees daar vaak ervaringen van zwarte vrouwen, waarvan ik overtuigd ben dat een deel van onze medewerkers ook meet te maken krijgen.”

Het was een boeiend gesprek, veel herkenning over en weer. Voor mij is zo’n gesprek weer de bevestiging dat ik goed bezig ben en daarmee ook inspiratie om vooral door te gaan.

LEES MEER

BLACKKKLANSMAN 
En een oproep

En ja hoor het is weer zo ver, ik zit te huilen in de bioscoop ik moet flink slikken om het snikken te onderdrukken.

Zoals zo vaak heb ik mijn impulsen vanmorgen gevolgd. Ik las een recensie van de nieuwe film van Spike Lee.  Het is het waar gebeurde verhaal van Ron Stalworth. Een Afro Amerikaanse politieagent, weet in Calorado Springs samen met zijn partner Flip Zimmerman tot de hoogste kringen van de Ku KLux Klan door te dringen. 

LEES MEER

Niemand heeft een coach nodig, iedereen kan er 1 gebruiken. 

Zij is de stoerste van het stel. Heeft een grote mond, is eigenwijs en heeft absoluut geen coaching nodig, vindt ze zelf.

Ik coach en train een team bij een woningbouwcorporatie, het hele team heeft vanwege een reorganisatie een andere functie gekregen. Samen met de leidinggevende heb ik er een project van gemaakt: 4 gezamenlijke sessies en iedereen 6 individuele coaching sessies.

LEES MEER

>Ik sta op de stoep en bel aan. De vlinders in mijn buik gaan tekeer als een vlucht spreeuwen.

Wat voor mens is zij? Ik heb alleen nog maar haar vriendelijk stem gehoord.
Als ze maar niet al te confronterend is?
Naast de vlinders is er ook een optimistische nieuwsgierigheid. Welke nieuwe zelf inzichten ga ik ontdekken?

LEES MEER

Als de deur achter mij dichtvalt, die maandag morgen in november 2016, begin ik direct te huilen. Niet zo maar wat tranen maar echt heuse snikken en dat houdt aan tot en met de trein, die mij zoals 20 keer daarvoor weer naar mijn woonplaats brengt.

Het is pas dan, als de laatste bestraling achter de rug is, dat ik zo hard huil. Het hele jaar heb ik  drie keer even gehuild. Ik sta mijzelf het hele jaar geen zwakte toe, of liever ik heb mijn sterke Glenny nodig om de meer dan 56 keer dat ik in een ziekenhuis ben voor onderzoek, behandeling, uitslagen en opnames goed te doorstaan.

Toegeven aan de angsten, twijfels, zwaktes zou mij niet door dit jaar geloosd hebben.

LEES MEER

Jaren geleden voelde ik mij zo slecht in mijn werk, dat ik regelmatig naar de WC vluchtte om daar een potje te janken.

Wat was er aan de hand?
Ik was vanuit een functie, waar ik geen doorgroeimogelijkheden zag op zoek gegaan naar een andere baan. In mijn zoektocht kwam ik bij een Werving en Selectie bureau terecht. Na een leuk intake gesprek, werd ik al snel voorgedragen voor een functie bij een middelgrote gemeente.

LEES MEER